Ekscentrycy

Był czas, kiedy nosiłam eleganckie buty na wyższych czy niższych obcasach. Mniej lub bardziej niewygodne. Od kilku lat noszę głównie sportowe buty. Nawet gdy mam oficjalne wyjście. I niedawno rozmawiałam na ten temat z koleżanką, która oklejała w pracy plastrami stopy i wyrażała przy tym żal, że do jej sukienki nie pasują żadne adidasy. Ja to oprotestowałam, gdyż uważam, że w roku 2017 adidasy (bądź adidasopodobne) pasują do wszystkiego.

- Niby tak, ale ja zawsze boję to, co ludzie o mnie pomyślą - powiedziała koleżanka.

- O co cię to obchodzi? - zapytałam.

- No wiesz, ja tak nie potrafię.

Fakt, nie potrafi:)))) W pracy cały czas ma problem z tym, że ktoś coś na jej temat powiedział.

Następnego dnia ta sama koleżanka wróciła do tej rozmowy, gdyż po wyjściu z pracy spotkała na ulicy panią w słusznym wieku, z pewną nadwagą, która miała na sobie zieloną obcisłą sukienkę bogato zdobioną cekinami, a na nogach pomarańczowe adidasy.

- Wyglądała śmiesznie.

- Przejmowała się tym?

- A skąd! Wydawała się być bardzo zadowolona z siebie.

- A ty?

- Ja nigdy nie jestem z siebie zadowolona.

- Czyli nie dość, że nie jesteś z siebie zadowolona, to jeszcze masz poobcierane nogi? Ciekawa strategia.

- Niby tak - przyznała koleżanka i zaczęła się śmiać, bo ona jest z tych mądrzejszych.

Przyznam, że musiałam wykonać kiedyś ciężka pracę nad sobą, by zmienić swoje podejście do ludzi wyglądających normalnie inaczej. Zaczęło się od emerytki w stroju Śniegulinki z rosyjskich bajek. Miała różowe paletko poobszywane sztucznych futerkiem, odcięte w pasie. Do tego futerkową czapeczkę. Popatrzyłam na nią i pomyślałam, że totalnie babie odbiło. Następną jednak myślą było, że to może mi odbiło, bo być może kobieta od dziecka marzyła o takim stroju. Tyle że dzieckiem była w PRL i mogła liczyć co najwyżej na zgrzebną kapotkę w "niebrudzącym się" kolorze. Teraz wreszcie marzenie mogła zrealizować. I tak trzymać!

Mniej więcej w tym czasie miałam lekcje angielskiego w okolicach Rotundy i mogłam się napatrzeć do woli na współczesne dzieciaki. Za pierwszym razem byłam nimi zachwycona, bo wszystkie tak fajnie wystylizowane. Za drugim razem zaczęłam mieć pewne podejrzenie. Za trzecim razem nabrałam pewności. To były klony! Jedna stylizacja razy tysiąc. O ileż ciekawsza była moja emerytowana Śniegulinka.

Nie namawiam nikogo na bieganie po ulicy w wieczorowej kiecce i trampkach. Ale zachęcam do większej życzliwości wobec ekscentryków. Tak naprawdę powinniśmy im zazdrościć, bo mają odwagę, której większości z nas brakuje.

Kącik muzyczny zupełnie nie na temat. Jedna z ostatnich i jedna z najpiękniejszych piosenek Leonarda Cohena.