W dżungli

Dziś puchar trafia do... Doroty Warakomskiej! Brawa, dla pani dziennikarz, gromkie brawa, bo zasłużyła.

A teraz uzasadnienie. W drodze do pracy usłyszałam fragment (jadę krótko, więc nie załapałam się na całość) wywiadu dziennikarki z Rafałem Grupińskim. Ćwiczony był głośny temat, a więc samobójcza śmierć 14-letniego Kacpra. Oczywiście skrytykowano minister edukacji narodowej, której wydawało się, że z gimnazjami zlikwiduje problemy dorastania, była mowa o zajęcia antydyskryminacyjnych. W pewnej chwili dziennikarka zaatakowała swojego gościa. Zarzuciła mu, że jedną z przyczyn homofobii w szkołach jest to, że PO… nie wprowadziła obiecanych związków partnerskich. I właśnie za to finezyjne powiązanie tych dwóch spraw postanowiłam Dorotę Warakomską nagrodzić wirtualnym pucharem.

Tak po prawdzie to nagrodzić też należałoby i innych. Głównie środowiska LGBT, które na tej sprawie budują obecnie swoja pozycję. I wszystkich, którzy pozwalają sobie wmówić, że w tym przypadku chodzi o homofobię, gdy tymczasem chodzi o rzecz znacznie bardziej poważną, której homofobia jest tylko małym fragmentem.

Bycie nastolatkiem to totalna kicha. Nawet lata temu, gdy ja byłam nastolatką, wszyscy mieliśmy przerąbane. Mix hormonów i zakłóconego odbioru rzeczywistości sprawiał, że często człowiekowi nie chciało się żyć, a dodajmy, że nastolatek życia w ogóle nie ceni, ot ten wiek tak ma. Gdy w Ursusie wybudowano pierwszy wieżowiec, to zaraz potem wyskoczyła z niego dziewczyna, a rok później chłopak. Chłopak był z ogólniaka, a dziewczyna nie wiem skąd. Dwóch moich kolegów nie weszło w dorosłe życie, bo skończyli ze sobą - obaj byli trochę po 20-tce (już nie nastolatki, ale poziom zrównoważenie psychicznego podobny).

Samobójstwa wśród nastolatków nie są więc niczym nowym. Podobnie jak gnębienie innych uczniów. Przerażającą nowością jest skala i poziom. Pamięć społeczna coraz bardziej zaczyna przypominać pamięć złotej rybki. Wystarczyły więc wakacje, żeby zapomniano nastolatki kopiące koleżankę czy młodzieńców wyrzucających kolegę przez balkon. A ile jest spraw, o których nie wiemy?

Problemem nie jest więc homofobia i żadne związki partnerskie tego nie rozwiążą. Problemem jest wszechogarniająca agresja. Dzieci z natury są agresywne - gdyby rodzice nie pilnowali, to pewnie niektóre szybko by się pozabijały łopatkami w piaskownicy. Ta agresja z wiekiem jest tłumiona i kierowana na inne tory, np. sport. Tyle że jak dziecku wytłumaczyć, że nie wolno krzywdzić innych ani czynem, ani słowem, skoro dorośli naokoło skaczą sobie do oczu.

Wtręt tylko pozornie nie na temat. Wiecie, co usłyszałam kiedyś od pani zajmującej się narkomanią? Że jednym z powodów jest to, że rodzice powtarzają, że bez kawy nie są w stanie normalnie funkcjonować, że sięgają po papierosa, żeby się uspokoić itp. Generalnie chodzi o to, że młody człowiek dorasta w przekonaniu, że na problemy dobre są różne używki. Czemu więc nie wyciszać się marihuaną czy heroiną? Czemu nie pomagać sobie w nauce kokainą?

Totalnie rozpieprzony system szkolny, coraz mocniej widoczna wojna polsko-polska, chamienie życia publicznego. To są powody tego, że szkoła zaczyna przypominać dżunglę, w której uchować się mogą tylko najsilniejsi i najsprytniejsi. Nie trzeba być gejem, żeby być skopanym, w niektórych środowiskach wystarczy przyjść w butach nie tej firmy.

Tyle że na tę rosnącą agresje nikt nie ma pomysłu, a homofobia jest prostszym temat - komuś się wydaje, że pomogą nowoczesne podręczniki do wychowania seksualnego czy zajęcia antydyskryminacyjne. Zdrowia szczęścia. Nie pomogą. Wróżę, że będzie jeszcze gorzej. 


Zapraszam na pozostałe blogi: Od kulis i Tęcza w kałuży