Trochę bez sensu

Miałam kiedyś koleżankę, z którą się lubiłyśmy. Przegadałyśmy wiele godzin przy wspólnej pracy, w której się spotkałyśmy,  uważałyśmy, że mamy podobne spojrzenie na świat, na pewne wartości, na ludzi... Traf jednak chciał, że w rozmowach nie poruszałyśmy nigdy tematów politycznych. Dziś pewnie nie byłoby to możliwe, ale rzecz miała miejsce kilka lat temu. W każdym razie ta koleżanka zaproponowała mi kiedyś pracę. Dostałam więc zaproszenie na rozmowę z nią i jej szefem. Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że widzą mnie w piśmie mocno chrześcijańskim i mocno prawicowym. Wysłuchałam grzecznie i zapytałam, czy wiedzą, jakie są moje poglądy polityczne. Następnie dałam im adres mojego blogu, zaproponowałam, żeby przeczytali parę postów i ewentualnie wtedy zadzwonili. Nie zadzwonili. To zresztą mnie specjalnie nie zdziwiło. Zdziwiło mnie coś innego. To jak zmienił się stosunek do mnie tej koleżanki. Przestała mnie zauważać. A gdy wysłałam jej na FB zaproszenie do grona znajomych, zignorowała je. Nie przeżywałam tego jakoś specjalnie, bo nie aż tak bliska to koleżanka, ale miałam powód do przemyśleń.
Nas naprawdę różni bardzo niewiele. Uczyliśmy się z tych samych książek, tę samą kulturę chłonęliśmy jako dzieci, tymi samymi tradycjami nas karmiono. Potem jedni poszli na prawo, inni na lewo. I ani czyjeś prawo długo mi nie przeszkadzało, ani moje lewo nadmiernie nie odstręczało ode mnie ludzi. Aż przyszedł POPiS.
Za podział Polski odpowiadają obie te partie, błagam, nie liczmy, jak to procentowo wyglądało i kto jest bardziej winien. PO bardzo długo dobrze żyła z głosów tych, którzy na PO głosowali ze strachu przed PiS, strachu, który sama podsycała, mimo iż jeszcze niedawno chciała z PiS tworzyć koalicję. PiS zaś na nienawiści do PO zbudował całą swoją ideologię. Trudno lubić kogoś, kto się ciebie boi, trudno kochać tego, co Cię nienawidzi. Mamy więc, co mamy. Dwa zwalczające się obozy, pałające żądzą zemsty, niebiorące jeńców.
Zaryzykuję tezą, że jest równie prawdopodobne, że znajdę wspólny język z wyborcą PiS, jak to, że nie znajdę wspólnego języka z wyborcą PO. Jeden warunek - nie rozmawiamy o polityce. Bo wśród wyborców PiS jest wielu oglądających te same filmy co ja, czytających te same książki, kupujących w tych samych sklepach, jeżdżących tymi samymi trasami, używających tych kosmetyków, mających dzieci w tym samym wieku lub rodziców z podobnymi chorobami... Zaś wśród wyborców PO jest zaś naprawdę sporo kretynów, którym się wydaje, że są lepsi od innych - na FB dyskutowałam kiedyś z panem, który w co drugiej wypowiedzi podkreślał, że jest szeroko wykształcony, bo uczył kiedyś przez rok w szkole. Bo żadna ze stron nie ma monopolu na mądrość czy na głupotę.

W tym momencie czas na jakieś wnioski. I jestem nieco bezradna, gdyż sama nie wiem, po co to wszystko napisałam. To znaczy wiem dlaczego - bo to temat, który mi bardzo doskwiera. Tym bardziej, że nie jestem ani fanką PiS, ani PO. Jako się rzekło - lewaczka.  Obserwuję więc to wszystko nieco z boku i bańki zbieram od obu stron. Moja bezradność wynika z tego, że wiem, co należy robić, ale wiem też, że to i tak nie zadziała. A co należy robić?
Rozmawiać. 

Im bardziej ktoś jest agresywny, tym spokojniej i kulturalniej należy go traktować. 

Ja mam np. zasadę, że w internetowych dyskusjach często stosuję formę "pan/pani".
Nie pozwalać sobie na żadne wycieczki osobiste, na żadne złośliwości, nawet gdy jest to trudne. I nie pozwalać na wycieczki pod własnym adresem. "Proszę jednak, byśmy zajmowali się problemem, a nie moją osobą, która naprawdę nie jest istotna w tej sprawie" - to przykładowa formułka.
Tyle teoria. Bezsens jednak polega na tym, że ta teoria teoria pozostaje. Jedna rozmowa naprawdę niczego nie zmieni. A przy okazji można byłoby się dowiedzieć, że nie zawsze ma się rację.

Wiem to, a jednak post stworzyłam. Ot chyba żeby sobie coś popisać. Innego powodu już nie widzę.


Kącik muzyczny dziś trochę na temat, trochę nie...