Długo w pracy

Z życia wzięte: Lata temu studiowałam geografię i w związku z tym odbyłam praktyki z kartografii. Praktyki te mieliśmy na Mazurach, podzieleni byliśmy na 3-osobowe grupy, a każda grupa miała zrobić mapę wyznaczonego terenu. Na wstępie zakomunikowano nam, że: praca jest łatwa i siedzenie po godzinach nie będzie mile widziane; w trakcie praktyk w jeden wieczór odbędzie się sprawdzenie dotychczasowej pracy; pracujemy powiedzmy do godz. 15, a potem nikogo nie obchodzi, co robimy z wolnym czasem, byle nie trzeba było nas wyciągać z aresztu.

Pogoda była piękna, więc większość grup, bojąc się, że może się pogorszyć, wykorzystywała to i pracowała na polu do wieczora. Moja grupa tak gorliwa nie była. My co najmniej godzinę przed wyznaczonym czasem siedzieliśmy spakowani przy drodze i czekaliśmy na samochód, który wiózł nas do ośrodka, w którym nocowaliśmy. Pewnego dnia wracaliśmy tym samochodem sami, bo reszta pracowała w pocie czoła. Po przyjeździe przypadkowo spotkany kolega powiedział, że wieczorem ma być sprawdzana nasza praca. Traf jednak chciał, że my mieliśmy w planach wypad nad jeziorko oddalone o kilka kilometrów. Uznaliśmy więc, że kolegi nie spotkaliśmy, o sprawdzaniu nic nie wiemy i idziemy się kąpać. Po powrocie dowiedzieliśmy się, że wylatujemy z praktyk.

Awantura rozpętała się straszna, kierownik praktyk nie chciał rozmawiać ani z nami, ani z innymi kartografami, a my nie zamierzaliśmy się poddać i postanowiliśmy pracę skończyć, a potem walczyć w Warszawie (zamiast pokornie zostać na drugi turnus praktyk, co nam proponowano) o zaliczenie.

Nie będę rozpisywać się, co działo w ramach tego sporu, ale w końcu wywalczyliśmy swoje z nawiązką. Kierownik sam do nas przyszedł, zapytał, czy rzeczywiście zamiast u niego zjawiliśmy się nad jeziorem, czy naprawdę nikt nas nie zawiadomił (nasz opiekun akurat tego dnia nie zjawił się u nas na polu, bo zapił i miał kaca, na marginesie - pił z kierownikiem), przeprosił nas (tak, tak!) i oznajmił, że skoro nie siedzieliśmy do nocy na polu tylko bawiliśmy się, to oczywiście możemy praktyki kontynuować.

Czemu ja w ogóle o tej sprawie dziś piszę? Bo przypomniała mi się ta historia, gdy przeczytałam w necie, że pewna przebojowa japońska pani gubernator zamierza zacząć kontrolować japońskie korporacje, by nikt w nich nie pracował dłużej niż do 20. Z mojego punktu widzenia to i tak jest straszne, bo siedzenie do 20 to przecież cały dzień z głowy i diabli biorą życie. Nie chcę nawet wnikać w to co i dlaczego robią Japończycy. Prawda jednak jest taka, że w Polsce też ludzie pracują za długo. A pomijając sytuacje awaryjne, praca po godzinach zawsze świadczy o tym, że:

- pracownik nie daje sobie rady;

- szef źle organizuje pracę.

Ja, nauczona doświadczeniem z praktyk z kartografii, zawsze mam z tyłu głowy przekonanie, że po godzinach siedzi pracownik, który nie wyrabia się z pracą. Gdy byłam szefem, wychodziłam więc pierwsza z firmy, by nie dawać złego przykładu. Teraz zaś mój szef mówi, że według mnie można ustawiać zegary. I bynajmniej nie mówi tego z przyganą. Faktem jednak jest, że sporo ludzi siedzi w robocie dość długo. Muszą? Nie muszą, ale chcą się wykazać? Mają pokręconych szefów? Tak czy siak jest to smutne.

Na koniec coś z nowości. Kawałek z płyty "Drony".

P.S. Fakt braku komentarzy pod poprzednim postem uważam za wymowny. Zabolało, ale jest OK.