Trudno robić to, co uważa się za słuszne

Od lat kieruję się zasadą żyj i pozwól żyć, czyli po naszemu róbta, co chceta. I im dłużej żyję, tym moje zrozumienie dla innych jest większe. Jednak, gdy czuję, że ktoś wykorzystuje to, że ktoś chce pozbawić mnie czegoś, co jest dla nie bardzo ważne, to bronię się.

Łatwo jest lajkować różne rzeczy na Facebooku. Łatwo jest iść w weekend na spacer w gronie kilku tysięcy ludzi i nazywać to protestem. Znacznie trudniej jest zrobić coś więcej. 

Wczoraj była kolejna miesięcznica smoleńska, kolejna po wprowadzeniu ustawy, która ma ją chronić i z związku z tym odbierającej prawo innym do demonstrowania.

Na Krakowskim Przedmieściu zjawiło się podobno koło 300 osób popierających Obywateli RP, którzy protestują przeciwko zakazowi manifestowania. Było też mnóstwo policji. Mnóstwo! Cały teren od Placu Zamkowego do Pałacu Prezydenckiego był odgrodzony barierkami, a wzdłuż nich stali rzędem policjanci. Po obu stronach. Przed godz. 20 utworzyliśmy kordon w poprzek ulicy, a gdy policja przystąpiła do akcji, wszyscy usiedliśmy na chodniku.

Czy wiecie, co się czuje, gdy się siedzi na chodniku a na przeciwko siebie ma się setki policjantów? Tylko strach. Potem strach się czuje, gdy się tkwi pod strażą policji, bo niewiadomo, co będzie dalej. Potem czuje się strach, bo wiadomo, że czekają sądy, przesłuchania i diabli wiedzą co jeszcze. Ale najgorszy jest strach, że jeśli wczoraj stało się to co się stało, to znaczy, że naprawdę jest bardzo niedobrze. 
Tak naprawdę najspokojniejszy był ten moment niesienia przez policjantów.

Wczoraj zrobiłam tylko jedną rzecz, za którą powinnam być ukarana. Przejechałam jeden przystanek tramwajowy bez skasowanego biletu. Miałam go w ręku, ale zapomniałam skasować, bo byłam lekko oszołomiona wszystkim, co się działo. Wszystko inne, co robiłam, uważam za słuszne. I zrobiłabym to jeszcze raz. Braku skasowania biletu żałuje i jest mi z tego powodu głupio.

A teraz coś o powodach.

Nie lubię PiS.

Uważam, że w sprawie katastrofy smoleńskiej wszystko już zostało wyjaśnione, a teraz tragedie wykorzystuje się w celach politycznych.

Jestem przeciwna comiesięcznemu cyrkowi w moim mieście. Jeśli Jarosław Kaczyński chce czcić śmierć brata, powinien to robić przy jego grobie lub w miejscu jego śmierci. Na Krakowskim Przedmieściu po katastrofie gromadzili się i zwolennicy PiS, i przeciwnicy. To nie jest miejsce, do którego prawo ma dziś jedna partia.

Ale nie dlatego byłam wczoraj na Krakowskim Przedmieściu. Nie dlatego bojąc się siedziałam na ulicy i patrzyłam na idące w moją stronę oddziały policji. Nie dlatego naraziłam się na sprawę sądową.

Byłam tylko i wyłącznie dlatego, że uważam, że miałam prawo tam i dlatego, że uważam, że nikt nie może mnie tego prawa pozbawiać.

I na koniec. Dziś jeszcze nie doszłam do siebie. Może dlatego z mieszanymi uczuciami odbieram gratulacje, słowa podziwu i rożne pytania. Nie ma czego gratulować, bo naraziłam się na kłopoty. Nie ma czego podziwiać, bo bałam się i tyle.  I wiem jedno, gdyby wczoraj na Krakowskim byli wszyscy, którzy to wydarzenie lajkowali, to wygralibyśmy.

I mała prywata. Tam gdzie trafiłam po zatrzymaniu była pewna aktorka (nie podam nazwiska, bo nie wiem, czy życzyłaby sobie tego). Przytuliła mnie. Bardzo jej za to dziękuję.