Wołyń

Byłam wczoraj na "Wołyniu". Zgadzam się ze wszystkimi głosami, że ten film to obowiązek obywatelski każdego z nas. To kawał historii, o której tak naprawdę niewiele widzieliśmy. To znaczy każdy wiedział, że na Wołyniu miała miejsce rzeź. Ale kto, dlaczego i czy naprawdę aż tak strasznie? Wystarczała świadomość, że wiem, że coś złego miało tam miejsce. To też obowiązek wobec ludzi, którzy tam zginęli. Im to jesteśmy winni.

Nie należę do fanek Smarzowskiego, ale uważam, że teraz zrobił majstersztyk. Nie potrafię przyczepić się o nic, a np. po "Róży" miałam zastrzeżeń wiele.

Tak, "Wołyń" jest brutalny, choć nie jestem do końca pewna, czy czasem w rzeczywistości nie było jeszcze gorzej. Ale tak naprawdę to nie ta brutalność mnie osobiście poraziła. Mnie poraziła bezsilność, poczucie braku wyjścia z tego gówna. Powiem tyle, po filmie poryczałam się w samochodzie. Bo po prostu musiałam. I nie nad czyimś losem, bo za dużo było kandydatów, nad których losem można byłoby płakać. Musiałam jakoś odreagować to, co zobaczyłam.

Po obejrzeniu filmu rozumiem też, czemu Smarzowski tak bardzo bronił się przed nagrodą od Kurskiego i czemu Kurski tak bardzo walczył, by nagrodę przyznać - w końcu wcisnął ja producentom. Ja trochę się tego filmu boję. Dla mnie jego wymowa jest jasna - nacjonalizm, jakikolwiek jest zły. Możemy żyć razem, kochać się, bawić się razem, pracować, choć mówimy różnymi językami, choć chodzimy do różnych kościołów. Ja po obejrzeniu tego filmu nie jestem w stanie pokazać palcem, kto ponosi winę za tę tragedię, bo nie wzięła się ona znikąd. Ja. Boję się jednak, że może ktoś odbierze "Wołyń" inaczej. Zobaczy w nim tylko zbrodnie Ukraińców. Widziałam recenzję pod tytułem "362 sposoby na zabicie Lacha", nie była głupia, ale prawda jest, że co bardziej otumanieni nasi rodacy mogą skupić się jedynie na tych 362 sposobach - wierzcie mi, że niektóre niewyobrażalne, a jednak prawdziwe.

I taka refleksja na koniec - oni żyli ze sobą w zgodzie, tak jak my do niedawna, niewiele potrzeba było, żeby doszło do tego, do czego doszło. Może czas zatrzymać się pomyśleć przez chwilę naszym obecnym szaleństwem? 

Długo myślałam nad dzisiejszą piosenką i myślę, że ta jest odpowiednia. Jeśli potrafimy dzielić się pieśnią, to jesteśmy w stanie się dogadać: