Gdy nie można grzecznie

Pierwsze mieszkanie, które wynajmowałam, miało pewien dość istotny feler, a mianowicie sąsiadkę. Była to kobieta absolutnie odjechana. Mieszkała piętro niżej i porozumiewała się ze mną za pomocą kija od szczotki. Waliła tym kijem, gdy dopuszczałam się haniebnego zakłócania spokoju za pomocą np. upuszczonej szpulki nici czy wtyczki. Zresztą lista moich win była znacznie dłuższa. Zdarzało mi się wychodzić z domu i nie zamykać okna, a wtedy stukało ono o framugę i pani Helenie natychmiast zaczynały migotać przedsionki serca. Ponieważ nie chciałam, żeby przedsionki migotały, to starałam się pamiętać, żeby okno zamknąć. Często przypominałam sobie o tym już w drzwiach. Zawracałam więc i zamykałam. Wtedy jednak dawała o sobie znać arytmia serca sąsiadki, gdyż przechodziłam przez mieszkanie w szpilkach, a wiadomo, że szpilki potrafią wprawić w wibracje każdy żyrandol. Byłam młoda i dobrze wychowana, dlatego najczęściej na kolejne uwagi reagowałam spokojnie, obiecywałam poprawę i w domowym zaciszu próbowałam nauczyć się latania. Czasami jednak pani Helena miała pecha i próbowała mnie pouczać, gdy miałam zły humor. W takich sytuacjach utrzymanie nerwów na wodzy bywa trudne. Zdarzało mi się więc eksplodować i nakrzyczeć na babę. Wtedy zwykle załatwiałam sobie ze trzy miesiące spokoju. Gdy zaś kiedyś zagroziłam jej wezwaniem policji za uporczywe nękanie mnie, chyba nawet na cztery miesiące mi odpuściła.
Od tamtego czasu minęło już wiele lat. Ja to pamiętam, również dlatego, że to była ważna życiowa lekcja. Otóż zadziwiająco często nasz spokój, cierpliwość czy kultura tratowane są jak słabość. Próbujemy załatwić coś grzecznie, ale na próbach się kończy. Zaczynamy być niegrzeczni i nagle wszystko staje się proste.
Jeszcze jeden przykład. Kilka lat temu miałam złamaną nogę i przeszłam piekło leczenia złamania w publicznej służbie zdrowia - każda wizyta trwała koło pięciu godzin. Gdy miałam mieć zdejmowany gips, zrobił się jakiś totalny cyrk. Próbowałam zachować spokój, gdy jednak okazało się, że na zdjęcie będę musiała czekać jeszcze z pół godziny (dodajmy te pięć, które już miałam za sobą), nie wytrzymałam i zrobiłam awanturę. Natychmiast gips mi zdjęli. Co prawda pielęgniarka mnie pouczała, że to nieładnie krzyczeć, na co ja tylko głupkowato się uśmiechałam, bo miała piłę w ręku, ale na swoim postawiłam.
Piszę o tym, bo znów miałam podobną sytuację. Hotel, w którym spędziłam część urlopu, pozostawiał sporo do życzenia. Lubię jednak biuro, w którym wykupiłam wycieczkę, więc starałam się załatwić sprawę polubownie. Napisałam skargę, żeby być w porządku ze sobą i z ciekawości, co się stanie. Zaspokoiłam ciekawość - nic się nie stało. Totalnie mnie oleli. Najpierw oleli skargę, a potem oleli pytanie o skargę (zgłoszone po ponad miesiącu grzecznego czekania). Spore rozczarowanie. I smutek, że ktoś będzie miał kłopoty, a ja naprawdę nie lubię innym robić kłopotów. Do osoby, z którą korespondowałam, wysłałam więc jeszcze jeden mail, w którym przypomniałam przebieg naszej korespondencji. Wysłałam ten mail:  1. Ze służbowego maila. 2. Z kopią do prezesa firmy. Odpowiedź dostałam w ciągu pół godziny - z wyjaśnieniem, czemu to tak długo trwało i z obietnicą szybkiej odpowiedzi na skargę.
Czy mam satysfakcję? Żadnej! Po raz kolejny jest mi przykro, że trzeba być suką, żeby coś załatwić. To naprawdę nie powód do satysfakcji.

Refleksyjnie nastroiła mnie ta sprawa, więc piosenka odpowiednia do mojego nastroju.