Warto?

Strzeżcie się Greków przynoszących dary...
Zbliża się koniec miesiąca, a ja mam z tego powodu nastrój tak podły jak tylko podły być może. Bo mam schizę, że mnie zwolnią. Żeby była jasność - nic takiego się nie dzieje, żebym podejrzewała najgorsze. Nic poza jednym. Za cztery miesiące kończę 56 lat. Oznacza to, że wchodzę w wiek, który chroni mnie przed zwolnieniem. Czyli teraz jestem w tym momencie życia, w którym najczęściej traci się pracę. Nie jest to fajne uczucie. Nawet jeśli nic poza moim wiekiem nie wskazuje na takie rozwiązanie. Najgorsze w tym wszystkim, że za te cztery miesiące wcale nie będę myślała, że czekają mnie cztery lata luzu. Ten okres ochronny jest aż tak bardzo ochronny. Jak pracodawca chce, to i tak zwolni, a przynajmniej obrzydzi życie. Poza tym może się zdarzyć parę rzeczy niezależnych od pracodawcy, które sprawią, że robota stanie się wspomnieniem. W mojej pracy to jest akurat bardzo prawdopodobne - ja już wiele lat temu przewidywałam, że cudem będzie, jeśli w swoim zawodzie dotrwam do emerytury.
Przy tej okazji jednak zastanawiam się, ile osób w tym momencie czuje się tak jak ja. I czy aby na pewno niektóre przywileje są aż takim dobrodziejstwem. Ten z ochroną w wieku przedemerytalnym na pewno nie jest. Nie wiem, ile osób wybronił przed utratą pracy, mam jednak niejasne wrażenie, że wielu pomógł z pracą się pożegnać, a jeszcze większej liczbie utrudnił ponowne zatrudnienie.
Komu łatwiej dostać pracę? Młodemu mężczyźnie czy młodej kobiecie? Przedsiębiorcy niezbyt kwapią się z przyjmowaniem potencjalnych matek. I trudno się dziwić, bo to generalnie kłopot.
Pewnie znalazłoby się jeszcze sporo przykładów. A jednak ludzie walczą o przywileje. Pewnie dlatego, że wydaje im się, że ich złe strony przywilejów nie dotyczą. Bo przecież wszystko co złe przydarza się innym. Tyle, że my też jesteśmy tymi innymi. Bo wszystko zależy od punktu widzenia.

A jeśli wciąż jesteśmy przy przywilejach... Byłam na koncercie tego zespołu. To był prawdziwy przywilej.