Widzimisię do lamusa?

Jestem całkowicie wolnym duchem i chodzę własnymi ścieżkami. Mam też patologiczną wręcz skłonność do relatywizowania. No i moim żywiołem jest chaos. Ponieważ od zawsze miałam wokół siebie duży nieporządek, w nieporządku świetnie się odnajduję. Powiem tyle, że jestem mistrzynią w znajdowaniu. Święty Antoni mógłby się ode mnie uczyć!
Ten wycinkowy rys charakterologiczny nie wynika z tego, że postanowiłam dokonać autoprezentacji. To wstęp do dzisiejszego wpisu. Takie bowiem a nie inne skłonności sprawiają, że coraz częściej czuję się jak główny bohater bajki "Marceli Szpak dziwi się światu".
Nie wiem, czy zauważyliście, że od jakiegoś czasu na świecie trwa akcja porządkowania. Dosłownie wszystkiego. Nie, nie niepokoi to mnie. Ja co prawda w porządku się gubię, ale szczęśliwie w moim świecie to ja wyznaczam reguły, więc nadal będzie w nim bałagan. Chętnie jednak popatrzę na efekty tego globalnego systematyzowania, hierarchizowania, układania i tępienia dowolności.
Co tak naprawdę mam na myśli? W zasadzie chyba wszystko...
Za moich szkolnych czasów (i jako uczennicy, i jako nauczycielki) ocena ucznia była wypadkową wiedzy ucznia, sposobu prezentacji tej wiedzy, ale i widzimisię nauczyciela. Miało to dobre i złe strony. Złe są jasne. Ja dostałam na ustnej maturze z geografii czwórkę, choć odpowiedziałam bardzo dobrze, ale moja nauczycielka średnio mnie lubiła, bo byłam dla niej zbyt nieprzewidywalna (to jej oficjalna opinia). W czasie egzaminów na studia na ustnym z matematyki dostałam 4,5, a nie jestem pewna, czy choć jedno zadanie doprowadziłam do końca. Dałam jednak występ, który z pewnością na długo pozostał w pamięci egzaminatora. Obie oceny były więc mocno subiektywne. Czy jednak dalekie od prawdy? Można je jednak zaliczyć do wad. Zalety chyba też są oczywiste. Nauczyciel mógł celowo dawać ocenę na wyrost, by zmotywować słabego ucznia. Może to i niesprawiedliwe, ale moim zdaniem słuszne.
Dziś zmierza się do maksymalnej obiektywizacji ocen. Nie moja bajka.
Nie moją bajką jest również zastępowanie wyrokami sądowymi norm społecznych. Ot, wspomniane wczoraj karmienie piersią w restauracji. Normy społeczne zastępują paragrafy. Choć to zjawisko chyba jednak bardziej mnie bawi niż dziwi, bo jasne jest, że życia nie da się ująć w kodeksy prawne, nawet najgrubsze. Z uśmiechem więc obserwuję jak każda głupota zostaje opatrzona jakimś paragrafem, a za chwilę pojawia się kolejna, której jeszcze w żadnym kodeksie nie zapisano.
Jednym ze zdań, które do dziś we mnie żyje jest tytuł pewnej książki. "Człowiek istota nieznana". Straszny staroć. Pewnie teraz autor by jej nie napisał, bo dziś nauka dąży do tego, by człowiek stał się istotą znaną. I nie chodzi bynajmniej o to, żeby określić jak działa każda śrubka w naszym organizmie. Chodzi też o usystematyzowanie psyche. Zakładam, że już niedługo znajdzie się ktoś, kto naukowo określi, co się dzieje w mojej głowie, gdy popełniam ten wpis. A ktoś drugi opracuje metodę dzięki której będę mogła popełniać wpisy mądrzejsze. Wystarczy, że zamiast jabłka zacznę jest śliwki. A analizując moją rodzinę, badając moją grupę krwi i kolor moczu znajdzie się receptę na to, bym zawsze miała szczęście w miłości. Nawiasem mówiąc szczęście też już jest wartością opisaną, zarówno pod względem chemicznym, jak i systemowym. Każdy ma prawo do szczęścia. Jeszcze nie jest to tak dosłownie zapisane w aktach prawnych, ale pewnie wkrótce będzie.
Jeśli chodzi o porządkowanie, to śmierć też już jest uporządkowana. Wedle mojej wiedzy nie da się już umrzeć po prostu lub ze starości. W akcie zgonu musi być podana przyczyna. Życie nie jest już przyczyną wystarczającą. Mam zresztą niejasne podejrzenie, że ta przyczyna mocno miesza ludziom w głowach i niektórym się wydaje, że każdą przyczynę da się wyeliminować, czyli gdyby lekarze się nieco bardziej przyłożyli, to już żylibyśmy wiecznie.
Skłonność do porządkowania jest wrogiem dowolności, ale jest też wrogiem autorytetów. W sądzie salomonowym Salomon był wyrocznią. Jego wyroki opierały się na jego mądrości, a nie na paragrafach. I sąd do dziś tak działa, że to jednak sędzia ma decydujący głos, oczywiście w dość określonych granicach. Te granice wciąż jednak się zacieśniają. Tak sobie nawet myślę, że wkrótce sprawy sporne może będzie mógł rozwiązywać komputer. Stworzy się program, zgodnie z którym określi się, czy ktoś jest zwyrodniałym mordercą czy mordercą zwyczajnym. W szkołach już w to w pewnym stopniu działa dzięki systemowi testów sprawdzających.
Ciekawa jestem, czy widzimisię ma przed sobą przyszłość. Ciekawa też jestem, czy gdy już wszystko skatalogujemy, będziemy szczęśliwsi.