Czy ją kochasz? Kocham szczerze...

Jutro jest 11 listopada, czyli Święto Niepodległości. Jakoś tak się przyjęło, że to właśnie ten dzień nastraja do dyskusji o patriotyzmie, do pokazywania, że jesteśmy patriotami. Tu flagi, tam kotyliony, w telewizji znów śpiewają "My Pierwsza Brygada". 
Prawda jest taka, że ten nasz patriotyzm jest taki bardziej na pokaż. Zupełnie jak nasza religijność. Bo ile tak naprawdę każdy z nas może zrobić dla kraju? I czy na pewno to co może zrobić, to zrobi dla kraju?

Może komuś się wyda, że to nie na temat. Mnie jednak coraz częściej przychodzi na myśl opowieść o sądzie Salomonowym, gdy myślę o tym, co tu i teraz.

Do Salomona przyszły dwie kobiety, które miały wielki kłopot. Jedna z nich zaczęła opowiadać: - Mieszkamy obie w tym samym domu. Niedawno urodziłam syna, a po dwóch dniach ta kobieta też urodziła syna. Ale pewnej nocy, gdy spałam, jej dziecko umarło. Wtedy ona wzięła je i położyła przy mnie, a moje zabrała. Kiedy się obudziłam, poznałam, że ten nieżywy chłopiec nie jest mój.

Jednak druga kobieta mówiła coś innego: - Nieprawda! Mój synek żyje, a jej umarł. Pierwsza kobieta odpowiedziała: - Kłamiesz! To twój syn umarł, a mój żyje! I tak cały czas się kłóciły. Co zrobił Salomon?

Rozkazał przynieść miecz i polecił: - Rozetnijcie to żywe dziecko na dwie części i dajcie każdej kobiecie po połowie.

- Nie, nie zabijajcie go! — krzyknęła prawdziwa matka. - Już lepiej dajcie je tej kobiecie! Ale tamta mówiła: - Tnijcie! Niech nie będzie ani moje, ani jej.

Wtedy król powiedział: - Nie róbcie mu krzywdy! Oddajcie je tej pierwszej kobiecie. To ona jest jego matką. Prawdziwa matka kochała swoje dziecko, dlatego była gotowa oddać je komuś innemu, żeby tylko je uratować. Salomon wiedział, że tak będzie. Kiedy ludzie usłyszeli, jak rozwiązał ten problem, cieszyli się, że mają takiego mądrego króla.

Ilustracja muzyczna mało oryginalna: