Gdy ja byłam w Gdyni...

Zapada wieczór na gdyńskim nabrzeżu.

Spacery nad morzem o każdej porze roku są super.

A gdy się idzie, idzie, to w końcu się dochodzi do Orłowa, a tam na ławeczce pomnik malarza Antoniego Suchanka. I orłowskie molo.

A kawałek dalej jest Sopot i piękna szafa Romana Polańskiego.

To zaś Jan Jerzy Haffner, założyciel uzdrowiska w Sopocie.

A to mieszkaniec Gdyni.

Ten chłopiec też z Gdyni. To pomnik marzyciela i dowód na to, że ptaki marzycieli nie szanują.

Byłam kilka dni w Gdyni. Znajomi dziwili się, czemu Gdynia w lutym. No cóż, mam coś wspólnego z Robertem Frostem* i wybieram te mniej uczęszczane drogi. I nigdy się na tym nie zawiodłam. W każdym razie, gdy ja byłam w Gdyni, w Polsce i na świecie działo się!

Gdy ja byłam w Gdyni, umarła Danuta Szaflarska, dobra aktorka, a na dodatek urocza staruszka. Każda śmierć zasmuca, ta niektórych moich znajomych zasmuciła chyba podwójnie. Nie dość, że odszedł dobry człowiek, to wraz z nim kolejna nadzieja na nieśmiertelność. Wnioskuję to po niektórych wpisach na FB. Wpisach, w których przeplatał się motyw, że to niemożliwe, że umarła. 

Gdy ja byłam w Gdyni, w Warszawie wycięto sporo drzew. I nie tylko w Warszawie. Wszędzie drwale mają pełne ręce roboty. Przyznam, że bardzo rozbawił mnie pewien żart. Może mam zwichrowane poczucie humoru, bo moi znajomi reagowali na FB łezkami.

.

Gdy ja byłam w Gdyni, okazało się, że znaleziono 7 planet podobnych do Ziemi. Hurra! Niestety, ponieważ jak dotąd nie udowodniono, że nieśmiertelność jest możliwa, raczej nikt z nas nie dowie się, czy tam też jacyś kretyni właśnie teraz wycinają drzewa. To akurat może być plusem.

Gdy ja byłam w Gdyni, dokonano tez innego odkrycia. Otóż w Polsce, państwie, które do dziś leczy rany po II wojnie światowej, objawiła się rasa panów. Ludzkich panów. To e to ludzkie pany nieco mnie uspokoiło. Jak Bóg da, to w sobotę do więzienia nie wsadzą. A tak à propos soboty...

Gdy ja byłam w Gdyni, mazowiecki KOD znów zadziwił Polskę. Otóż Mateusz Kijowski and company postanowili, że KOD Region Mazowsze nie przyłączy się do sobotniego protestu Strajku Obywatelskiego, bo nie wiadomo, co to ten Strajk Obywatelski jest i jak jest finansowany. Fakt, ja też nie wiem, jak jest finansowany (pewnie dlatego, że nie jest finansowany), ale może i dlatego przyłączam się do sobotniej zabawy. Odkąd wiem, jak jest finansowany mazowiecki KOD jakoś mi z nim nie po drodze.

Gdy ja byłam w Gdyni, pojawił się nowy pomysł sponsorowania TVPiS. Choć może nie taki nowy... Operatorzy kablówek mają dostarczać Poczcie Polskiej listy swoich abonentów, a Poczta Polska porówna ich listy ze swoimi i ściągnie abonament RTV, od tych którzy go jeszcze nie płacą. Operatorzy oczywiście już lecą, na wyścigi, z tymi listami. Czemu PiS powiela cudze głupie pomysły? Równie głupi i nierealny mogliby chyba wymyślić sami?

Gdy ja byłam w Gdyni, zrobiła się afera ze spektaklem "Klątwa". Znów najbardziej obrażeni są ci, którzy jedynie słyszeli. Ale obrażeni są do tego stopnia, że mój najbliższy teatr chcą wysadzić w powietrze. A prezes Kurski wyrzucił z pracy aktorkę, która w spektaklu wystąpiła. Aktorka co prawda już jakiś czas temu sama pożegnała się z serialem, ale pewnie tym łatwiej było ją zwolnić. 

Gdy ja byłam w Gdyni, Andrzej Duda wyróżnił Wojciecha Wencla nagrodą „Zasłużony dla polszczyzny”. Nagroda miała pewien walor poznawczy, bo dotąd o istnieniu poety Wencla nie wiedziałam. W zasadzie mogłabym bez tej wiedzy żyć, ale widać się nie da. Zadałam więc sobie trud i przeczytałam kilka wierszy laureata. „…a im bardziej bezsensowny twój zgon się wydaje tym gorętsze składaj dzięki że jesteś Polakiem…” Chyba się z panem Wenclem różnimy w tym komu i za co dziękujemy. Nie podoba mi się poezja laureata, ale to nic dziwnego. Mój umysł spaczyli swego czasu profesorzy Jerzy Bralczyk i Andrzej Markowski, którzy byli moimi nauczycielami, a dziś protestują przeciwko tej nagrodzie.

Gdy ja byłam w Gdyni, jeszcze sporo się wydarzyło. Gdybym przeceniała swoją osobę, to następnym razem dwa razy bym się zastanowiła przed wyjazdem z domu na dłużej niż jeden dzień.

* Droga nie wybrana

Dwie drogi w żółtym lesie szły w dwie różne strony:
Żałując, że się nie da jechać dwiema naraz
I być jednym podróżnym, stałem, zapatrzony
W głąb pierwszej  z dróg, aż po jej zakręt oddalony,
Gdzie widok niknął w gęstych krzakach i konarach;

Potem ruszyłem drugą z nich, nie mniej ciekawą,
Może wartą wyboru z tej jednej przyczyny,
Że, rzadziej używana, zarastała trawą;
A jednak mogłem skręcić tak w lewo, jak w prawo:
Tu i tam takie same były koleiny,

Pełne liści, na których w tej porannej porze
Nie znaczyły się jeszcze śladów czarne smugi.
Och, wiedziałem: choć pierwszą na później odłożę,
Drogi nas w inne drogi prowadzą - i może
Nie zjawię się w tym samym miejscu po raz drugi.

Po wielu latach, z twarzą przez zmarszczki zoraną,
Opowiem to, z westchnieniem i mglistym morałem:
Zdarzyło mi się niegdyś  ujrzeć w lesie rano
Dwie drogi; pojechałem tą mniej uczęszczaną - 
Reszta wzięła się z tego, że to ją wybrałem.