Malowanie pamięci

Moja pierwsza podróż do Krakowa. Rok 1981. Byłam po pierwszym roku studiów i jechałam do mojego przyszłego byłego męża. Część drogi miałam spędzić w towarzystwie kolegów z ogólniaka, którzy jechali do Zakopanego. Kupiliśmy bilety na pierwszą klasę, zjawiliśmy się na dworcu odpowiednio wcześnie i zajęliśmy super miejscówki - oprócz nas w przedziale była jeszcze dwoje młodych ludzi. Gdy przyszedł konduktor okazało się, że kolega nie zabrał naszych biletów. Konduktor był tak miły, że nie wyrzucił nas z przedziału, nie kazał płacić kary, a powiedział jedynie, żebyśmy spokojnie poszukali biletów, a on przyjdzie później. Zamiast biletów znaleźliśmy pół litra wódki, które wypiliśmy z nowymi znajomymi z przedziału - okazali się studentami romanistyki. Kolejne pół litra wypiliśmy z konduktorem. I jakoś droga do Krakowa zleciała. Chłopcy wysiedli ze mną, bo kolega, który zapomniał biletów, zapomniał również portfela, a bez dowodu do strefy przygranicznej nie mógł jechać. W Krakowie wylądowaliśmy w środku nocy i udaliśmy się na zwiedzanie miasta. Szybko w związku z tym nawiązaliśmy znajomość z miejscowymi stróżami prawa. To znaczy najpierw znajomość nawiązali koledzy, a ja chichocząc ich ratowałam...

Przepraszam za zbyt długi opis tej historii, zwłaszcza, że to nie ona jest tematem mojego wpisu. 
Kilka dni temu mieliśmy kolejne spotkanie klasowe (miewamy je dość regularnie). Zebrało mi się na wspomnienia i zwróciłam się do jednego z chłopaków, którzy uczestniczyli w tej wyprawie. On tego nie pamiętał. Trochę głupio mi się zrobiło, gdyż dla mnie to jedno z barwniejszych wspomnień. Dla niego nie? Na to włączył się drugi, który w wyprawie nie uczestniczył, i zaczął dorzucać rożne szczegóły. 

Wnioski: Z kim innym jechałam naprawdę, kogo innego zapamiętałam. 
I chyba mam tyle do powiedzenia każdemu, kto uważa, że wie lepiej, bo sam przeżył, bo widział na własne oczy.

Ludzka pamięć to prawdziwa artystka. Potrafi tworzyć coś niczego, szarym obrazom dodaje rumieńców, te zbyt krwiste zamalowuje na nowo... Dla naszego dobra tak bardzo się stara. Dzięki jej nieocenionemu talentowi jesteśmy w stanie żyć nawet, jeśli się za nami ciąg koszmarnych wspomnień. Kto wie, czy to tak naprawdę to nie jej fantazji artystycznej i cierpliwości zawdzięczamy, że starzejąc się świetnie pamiętamy, co działo pół wieku temu, a nie pamiętamy tego, co było wczoraj. Rzeczywiście pamiętamy? Może dzieje się tak, że im więcej czasu ma pamięć-malarka, tym wyraźniejsze obrazy kreśli, tym staranniej dopieszcza szczegóły? To i owo zamaluje, gdzie indziej doda ornament, parę chmurek na niebie, jakąś tęczę. Pomiesza to co przeżyliśmy z tym, co tylko widzieliśmy...
Maluje z natury czy z głowy? A trafisz za artystą, co mu spod pędzla wychodzi?
Dziś w kąciku muzycznym dwie pozycje. Niech pamięć ma co mixować.