Być kobietą...

Wrócę dziś do tematu feminizmu, bo przyznam, że mocno mnie on nurtuje. Może też dlatego, że wciąż nie mogę się nadziwić jak to jest możliwe, że od czasów, gdy ja wchodziłam w dorosłość zmieniło się bardzo wiele, a problemy kobiet są podobne, a może nawet większe.

*Do teatru można dziś chodzić w dżinsach.

*Nie trzeba iść do ołtarza tylko dlatego, że poszło się do łóżka. Nawet zahaczenie o porodówkę nie jest dziś wystarczającym powodem do brania ślubu.

*Po raz drugi kobieta w Polsce jest premierem.

*Po pigułkach antykoncepcyjnych nie rosną wąsy.

*Pojawiło się pojęcie "singla", zniknęło pojecie "starej panny" i "starego kawalera".

*Okazało się, że geje są wśród nas.

Pewnie można wymienić dużo więcej tych zmian, ale mnie akurat nie przychodzi nic do głowy, a chciałabym skończyć dziś ten wpis.

Pierwszy wniosek, jaki mi się nasuwa jest taki, że te zmiany to jednak moje pokolenie wywalczyło. Wniosek drugi jest taki, że kobiety zyskały chyba tylko to, że teraz mogą być wesołymi singielkami zamiast sfrustrowanymi starymi pannami. Trochę to słabe.

Czemu w czasach, gdy w zasadzie jeszcze wszystko wolno, kobietom jednak wolno mniej?

Mam wśród znajomych jedną zadeklarowaną feministkę. Dziewczyna chodzi karnie na wszystkie marsze i manify, dziecku czyta tylko bajki, które nie utrwalają stereotypów. Ja jednak nie bardzo potrafię się w kwestiach feministycznych z nią dogadać i chyba już wiem dlaczego.

Moje zrozumienie tego faktu zaczęło się od tego, że niedawno ta koleżanka mało przychylnie wypowiedziała się o aktorce, która żyje z mężczyzną młodszym o 10 lat. Potem przypomniałam sobie jej wypowiedź na temat jakiejś innej aktorki, która jej zdaniem jest zaniedbana i nie powinna pokazywać się na w telewizji (nie chodzi o to, że jest niechlujem, a o to, że przytyła, zdaje się, że wskutek choroby). W końcu sięgnęłam jeszcze dalej pamięcią. Ta moja znajoma wyszła za mąż, ponieważ rodzice uważali, że już czas, żeby została mężatką. A teraz nie wnika w to, co jej mąż robi w nocy, bo rodzice nie znieśliby jej rozwodu.

Po namyśle doszłam do wniosku, że natura wciąż bierze nad nami górę. Bo prawda jest taka, że mężczyzna ma czas, a kobieta ma ograniczony okres do spożycia, jakkolwiek źle by to nie brzmiało to własnie takie są prawa przyrody. Kobiety więc mają w geny wpisaną walkę z innymi kobietami. I z tą walka chyba czas zacząć się rozprawiać. Pokazałyśmy fucka naturze w temacie seksu z niechcianym bonusem to możemy i w tej sprawie zrobić to samo.

Dlatego myślę sobie, że zdecydowanie najbardziej pilną sprawą jest wywalczenie dla kobiet prawa do przytycia, prawa do ubierania się byle jak, prawa do niegolenia nóg, prawa do tego, by nie musiały się ze swojego życia tłumaczyć przed całą rodziną. Dojrzewam nawet do tego, by poprawność polityczną rozszerzyć i wykluczyć z języka takie słowa jak np. "pasztet". Ja wiem, że to są wszystko drobiazgi, ale bez tych drobiazgów do przodu nie pójdziemy i walka o prawa kobiet nigdy się nie skończy. I mam wrażenie, ze pierwszymi od których tej poprawności należy zacząć wymagać są same kobiety, bo to chyba one są większymi wrogami kobiet niż mężczyźni.

Dawaj, Mario. Bogu niech będą dzięki, że jesteś!