Seniorzy w natarciu?

Słucham właśnie powieści "Seniorzy w natarciu". To rzecz o grupie staruszków, żyjących w domu opieki. Gdy zmienia się właściciel domu, warunki gwałtownie pogarszają się. Staruszkowie dochodzą do wniosku, że w więzieniu byłoby im lepiej. Obmyślają więc plan zuchwałej kradzieży. To tyle w skrócie. 

Ta powieść przypomina mi inną, też szwedzką. "O stulatku, który wyskoczył przez okno i zniknął". Tam akcja również zaczyna się w domu opieki. Pewien mocno starszy pan nie może znieść myśli o beznadziejnej imprezie urodzinowej, więc czmycha. Poznajemy przy okazji jego burzliwe życie, ale i całkiem współczesne przygody.

Z obu tych powieści płynie pewien wniosek: starzy ludzie postrzegani są jako niezdolni do wszystkiego, podczas gdy w rzeczywistości są niezdolni tylko do części tego, o co się ich podejrzewa. Niektórzy potrafią to pięknie wykorzystać!

Rok czy dwa lata temu byłam na kursie poświęconym kreatywnemu myśleniu. Na jednym z zajęć podzieleni byliśmy na grupy. Jedna z grup miała opracować model aparatu fotograficznego dla seniora. Ich myśl twórcza skupiła się głównie na tym, że seniorzy, nie słyszą, nie widzą, a na dodatek trzęsą im się głowy i ręce (pewnie wszystko inne też, ale akurat głowy i ręce są potrzebne do robienia zdjęć). Na innych zajęciach mieliśmy znów wymyślić jakiś projekt na rzecz społeczności lokalnej. W grupie w której byłam (jako najstarsza, większość było ok. 20 lat ode mnie młodsza) postanowiono, że zrobimy coś dla staruszków, którzy są samotni, nie mogą się ruszać, a na dodatek nie potrafią zorganizować sobie żadnego zajęcia, no i żyją na skraju nędzy.

Prawda jest taka, że starość polega na tym, że czegoś zaczyna ludziom brakować, że coś im dolega, że siada sprawność. Sama znam starych ludzi, którzy są potwornie skupieni na sobie i nawet tego nie wiedzą. Znam nudziarzy. Znam osoby, które zaczynają się bać własnego cienia. Nie znam jednak nikogo, komu siadło wszystko. Tak się jednak składa, że młodzi ludzie w kontakcie ze starymi uważają starych za niepełnosprawnych fizycznie, umysłowo, mentalnie. Myślę sobie, że w tym szaleństwie jest metoda. Nie należy jednak dać sobie wmówić, że całościowo jest się już wybrakowanym, ale nie należy też tym młodym zdradzać, że się mylą. Może to się przydać przy ewentualnym przestępstwie, ale i w zwyczajnym życiu może zaprocentować. Zachowujmy więc dyskrecję i nie przyznawajmy się, że nie głupiejemy na starość. Warto mieć coś w zanadrzu!