Gdy nie da się być misiem-przytulaskiem...

Pierwsze mieszkanie, które wynajmowałam, miało poważny mankament. Miało sąsiadkę. Sąsiadka była upiorna. Miała słuch, który powinien być zbadany przez specjalistów, bo taki słuch normalnie się nie zdarza. Miała słuch taki, że gdy np. przypadkiem upuściłam wtyczkę od telewizora, to ona natychmiast przywoływała mnie do porządku stukając w sufit kijem od szczotki. Kiedyś zrobiła mi awanturę, że wychodzę do pracy i zostawiam okno otwarte, a to okno pod wpływem wiatru stuka i ją denerwuje. Obiecałam, że będę zamykać. I zamykałam, ale to spowodowało kolejną falę pretensji.
Biegłam kiedyś do pracy i przypadkiem wpadłam na sąsiadkę, która najwyraźniej żaliła się na swój los swoim znajomym z innego bloku (z naszej klatki wszyscy byli odpowiedzialni za ten los, więc nam się nie żaliła, na nas krzyczała). W każdym razie sąsiadka postanowiła wtedy dać mi nauczkę, zatrzymała mnie i zaczęła narzekać, że ona w tym hałasie żyć nie może.
- Trzeba mieć zrozumienie dla starszych ludzi - włączyła się znajoma. - Gdy państwo robią remont, to powinno się przestać stukać po 22...
- To wynajęte mieszkanie i ja nie robię remontów. Pani Helena ma na myśli to, że ja czasami jestem nieuważna i coś mi spada na podłogę. Wtyczka, szpulka... - zaczęłam.
- Albo jak pani wychodzi do pracy, to przechodzi w butach na szpilkach przez pokój, żeby zamknąć okno!
- Chyba pani jednak przesadza - powiedziała oniemiała znajoma, a ja skorzystałam z okazji i dałam nogę.
Ja nie miałam wtedy 30 lat, a pani Helena była po 70-tce. Poza tym nigdy nie byłam kłótliwą osobą. To wszystko sprawiało, że zwykle wolałam schodzić jej z drogi, a jeśli to się nie udało, to grzecznie się tłumaczyłam. Jednak najspokojniejsza osoba czasami nie wytrzymuje. Kilka razy zareagowałam więc bardzo ostro. I wtedy miałam spokój przynajmniej na dwa miesiące.
Pisze o tym, bo niedawno miałam podobną sytuację w pracy. Pewna panna, z którą współpracuję, a której bardziej zależy na mnie niż mi na niej, ostro olewała moje maile i w ogóle nie szło się z nią dogadać. Traf chciał, ze miałam do niej sprawę w dniu zniżki formy psychicznej. Zadzwoniłam chyba dwa razy, a ona odrzuciła połączenie.
- Boże, przecież ja jestem misiem-przytulaskiem, czemu ludzie zmuszają mnie, żebym była wredną suką - pożaliłam się na głos i wysłałam do panny dość oschły mail z pytaniem i jednocześnie informacją, że więcej narzucać jej się w tej sprawie nie będą. Tylko tyle. Ale kopię przesłałam jej szefowej. Po kwadransie sama zadzwoniła wijąc się z przeprosinami.
Czy może mi ktoś wyjaśnić, skąd biorą się tacy ludzie, przy których bycie sympatycznym się nie sprawdza, po których trzeba się przejechać walcem, by byli normalni? Bycie wredną suką nie jest moim życiowym celem, choć w tej roli wypadam nieźle. Najwyraźniej jednak z niektórymi nie da się inaczej.
Dziś kącik muzyczny będzie ilustracją dźwiękową moich przygód z panią Heleną. Nie wiem, czy to była akurat ta piosenka, ale na pewno jakaś Leszka Długosza. Był wieczór, między 18 a 19, na starym gramofonie słuchałam płyty z piosenkami Długosza. Pani Helena przyleciała i zrobiła mi o to awanturę. Bo za głośno. A to akurat taka piosenka, że chyba nawet na dzisiejszym sprzęcie nie dałoby się za głośno...