Szeptem do mnie mów

Sporo czasu spędzam ostatnio na Facebooku. To przez te nieszczęsne wybory. Poziom dyskusji momentami sięga rynsztoku. Bywa. Dziś śledziłam jednak dyskusję, która mnie nieco osłabiła. I wtedy przypomniałam sobie pewną historię, którą zamieściłam facebookowej stronie i którą Wam przytoczę jako początek dzisiejszego wpisu.

Jako uczennica liceum dorabiałam w wakacje w żłobku. Kiedyś zachorowałam i straciłam głos. Mogłam mówić, ale bardzo cicho. Wiecie co się stało? Wszystkie dzieciaki, normalnie nieznośne, hałaśliwe, rozbrykane, zaczęły mówić cicho. Tak jak ja. To działa również w sieci. Gdy krzyczycie, krzyczą inni, gdy wyzywacie, Was wyzywają. Ale gdy zaczniecie wypowiadać się spokojnie i grzecznie, dostaniecie w zamian to samo. To tak do zastanowienia.

Od kilku lat tak się jakoś w Polsce porobiło, że ludzie na siebie krzyczą. Jeden zaczyna krzyczeć, drugi uważa, że wygra* w dyskusji, gdy go przekrzyczy i tak powstaje niesamowity jazgot. Przy okazji dzieje się też coś innego. Krzyczące strony utwierdzają się w tym, że ich racja jest najważniejsza. Im głośniej krzyczą, tym poczucie to jest większe. Czasami wystarczy nie zauważać krzyku i agresja, a rozmowa staje się sensowna, spokojna i bardzo często ludzie odkrywają, że w sumie chodziło im o to samo. Może by więc szerzyć tę wiedzę. Kto wie? Może kiedyś przyniesie dobry efekt?

*dyskusja powinna służyć wymianie poglądów. Niestety, częściej służy prezentacji swoich poglądów. To nigdy do niczego nie prowadzi.

OK, wiem, mało oryginalna ilustracja muzyczna, ale jaka ładna!

P.S. To mój setny wpis opublikowany na tym blogu. A o szampana nie zadbałam:(((